پسر حاجی باباجان

پسر حاجی باباجان

نوشته ایرج پزشک‌زاد

انتشارات پژوهه

چاپ اول - تابستان ۱۳۸۷- تیراژ ۲۰۰۰

۱۱۶ صفحه – ۲۰،۰۰۰ ریال 

طرح روی جلد: امیرمحمدجوادی

***

امتیاز نوشتن کتاب‌های ایرج پزشک‌زاد در این صفحه گویا به من سپرده شده است. و چه امتیاز ارزشمندی. من دوست دارم که اگر کسی کتابی را این‌جا می‌نویسد، چنان‌چه دیگران هم آن را خوانده باشند، آن‌ها هم اگر بخواهند همان کتاب رابنویسند. چه بسا دیگران دیدی کاملن متفاوت نسبت به نویسنده داشته باشند و بخواهند آن را بیان کنند. چیزی بیش از کامنت گذاشتن، ولی تا کنون این اتفاق پیش نیامده است. و چه بد.

***

پسر حاجی باباجان، آخرین نوشته آقای پزشک‌زاد است که در ایران به چاپ رسیده است. نمی‌دانم آیا آخرین کتاب ایشان است یا خیر. البته از قیمت دلاری که در آن آمده است به نظر می‌رسد که چندین سال قبل نوشته شده است. کتاب به صورت نمایش‌نامه است. سه پرده و دو میان پرده. با چهار شخصیت:

جعفر: معروف به جف – بیست و دوساله با کمی لکنت زبان که بیشتر در بیان میم های اول مشکل دارد.

سیروس: سی و هشت ساله – مهندس

حاجی میرزا علی آقا: پدر جف – پنجاه و هفت هشت ساله

مینو: دختر جوان – بیست و شش هفت ساله

میس ناتالی: همان مینو با قیافه مبدل

صدای شاعر: الف. میم. پدیده

جعفر که عاشق مینوست ولی مینو به او محل نمی‌گذارد، تصمیم به خودکشی می‌گیرد و برای نوشتن نامه‌ خداحافظی از دنیا و مینو که خیلی هم  پرسوز و گداز باشد و شعری هم چاشنی آن باشد از شاعری به نام الف. میم. پدیده، و برای  رساندن آن به دست مینو از سیروس کمک می‌گیرد. سیروس برای جلوگیری از خودکشی وی به نزد او می‌آید و به طوری که خود جعفر هم متوجه نمی‌شود، وی را منصرف می‌کند و برای این که جعفر پولی بدست آورد و کار و کاسبی راه بیاندازد، شاید کسانی چون مینو به او روی خوش نشان بدهند نقشه‌ای می‌کشد و حاجی میرزا علی آقا را که از خرید و فروش ملک در ایران به نان و نوایی رسیده را به آمریکا می‌کشانند و ...

پسر حاجی باباجان، چون سایر کتاب‌های این نویسنده بسیار مفرح است و روان و ساده. شخصیت ها کاملن معرفی می‌شوند و واکنش‌های آن‌ها نسبت به وقایعی که اتفاق می‌افتد، درست و بجاست. شخصیت  حاجی میرزا علی آقا که از تلفن‌های او با تهران وی را می‌شناسیم نشان می‌دهد که پزشک‌زاد با این‌که خیلی سال است در خارج از کشور بوده است ولی این قشر تازه به دوران رسیده را بسیار خوب می‌شناسد.

زیباترین بخش کتاب به نظر من جایی است که الف.میم. پدیده از پشت تلفن شعری را می‌خواند و جعفر آن را می‌نویسد. دو سه خطی از این گفتگو را با هم می‌خوانیم:

پدیده: عشق را سقراط وار...

جف – (درحال نوشتن) عشق را چی چی بار؟

پدیده: وار، نه بار. سقراط وار. سقراط حکیم نشنیدی؟

جف: چرا می‌می‌دانم. یک حکیم سقراط بود توی محله‌مان. ما بچه که بودیم (می‌خندد) بی انصاف هی فلوس و سولفات دوسود به نافمان می‌می‌بست.

پدیده: عشق را سقراط وار در جام نگاه تو سرکشیدیم.

جف: سرکشیدیم؟ مثل شربت؟

پدیده: آره. سر سطر، و ازلی ترین اندوهان را با داغ سوگ سرود، سر سطر.

جف: با داغ چی چی رود؟

...........